Bartek Potrykus z Gnieżdżewa został brązowym medalistą Mistrzostw Europy. Siatkarz z gminy Puck w domu jest tylko gościem | ZDJĘCIA, WIDEO

Mieszkaniec Gnieżdżewa Bartek Potrykus - brązowy medalista Mistrzostw Europy U-17 w siatkówce - po zawodach na swój facebookowy profil wrzucił bardzo wymowne zdjęcie. Fotkę, której jest jedynym i głównym bohaterem.

Młody człowiek leży na parkiecie, ma zaciśnięte pięści, napięte do granic możliwości mięśnie. Z fotki bije niesamowita energia i sportowa moc, tak wielka, że masz wrażenie, że słyszysz wrzask wydobywający się z gardła młodego medalisty z gminy Puck.

Zdjęcie - symbol. I chyba najlepszy komentarz podsumowujący nie tylko grę polskiej reprezentacji w Albanii, ale także całą sportową drogę, którą młody człowiek z Gnieżdżewa przeszedł, by sięgnąć po medal Mistrzostw Europy.

A droga do medalu była druga i wyboista. Bartek ostatni miesiąc przed Albanią spędził poza swoim Gnieżdżewem i z dala od rodziny.

- W tym czasie w domu byłem zaledwie dwa dni - mówi drugi wicemistrz młodej siatkarskiej Europy. - Jednak przygotowania zaczęły się dużo wcześniej, bo trzy lata temu. W tym czasie m.in. dwa razy w roku trzeba było jeździć na zgrupowania kadry, kampy...

Młody chłopak teraz, w wakacje 2021, może mieć wreszcie 2-3 tygodnie bez siatkówki. Po raz pierwszy od czerwca 2020.

Bartek ma zalewie 16 lat i na swoim koncie ogromny sportowy sukces. Oraz psychiczny bagaż, bo brązowy medal na najważniejszej imprezie sportowej może zmienić człowieka.
I zmienia.

Wysoki 16-latek z Gnieżdżewa karierę sportową zaczynał od skromnych występów. Razem z tatą Sylwestrem jeździł na Syberiadę, czyli legendarną amatorską ligę siatkówki w powiecie puckim. Większość czasu spędzał na ławce i jak nie biegał po piłki, to wchodził na zagrywkę lub drugą linię.

Wchodził na parkiet w końcówkach spotkań albo przy dobrym stosunku punktów, gdy świeżak na parkiecie nie mógł w żaden sposób zepsuć lub poprawić wyniku meczu.

- Wcześniej z tatą pojechałem na turniej do Pucka. Akurat trwał trening Koraba Puck, podszedłem po piłkę, zacząłem odbijać. Spodobało mi się - mówi Bartek. - I zacząłem jeździć na treningi. Tak zaczęła się moja gra w siatkówkę.

9-latek zapewne nie snuł wtedy planów o sportowej karierze. W Korabie ćwiczył z rówieśnikami, a w gminnych i powiatowych rozgrywkach ogrywał się ze starszymi, zdobywając doświadczenie. W szkolnej drużynie Gnieżdżewa m.in. wziął udział w cyklu zawodów Kinder+Sport.
Poszło świetnie w powiecie i na Pomorzu.

Skończyło się brązem siatkarskiej dwójki i wyjazdem na turniej do Częstochowy na finał Mistrzostw Polski. Tam utalentowany młodzian z Gnieżdżewa, który potrafił odnaleźć się na boisku, wpadł w oko szkoleniowcom.

- Pytały się o mnie trzy pomorskie ekipy, a wybrałem Trefl Gdańsk, utytułowany klub z PlusLigi - opowiada siatkarz. - Miłe to było, że sportowcem z małej szkoły interesuje się tylu trenerów. Byłem w szoku!

Dla 4-klasisty rozpoczęła się przygoda z siatkówką na niezłym sportowym poziomie. Choć "przygoda" nie dość dobrze opisuje to, jak zmieniło się życie całej rodziny Potrykusów. Od tego momentu trzeba było uczęszczać na zajęcia, a więc kilka razy w tygodniu być w Gdańsku.

- Pięć lat, do ósmej klasy jeździliśmy do Gdańska na treningi, by nie zostawiać chłopaka w internacie - mówi tata. - Bywały momenty, gdy mówiłem "Bartek, znowu mamy pchać się w te korki? Odpuść jeden trening... Co to zmieni?" i słyszałem "Nie, bo będę o ten jeden gorszy od kolegów". I jechaliśmy. Nie mogłem zabić takiej ambicji.

Bywało, że aby dotrzeć na czas na treningi w Trójmieście, trzeba było zerwać się z ostatnich lekcji. Tu pomagał dyrektor Mariusz Mischkowski.

- Mama robiła obiad, pakowała, ja brałem go do samochodu i po Bartka, pod szkołę, a potem w drogę do Gdańska - opowiada tata Sylwester. - Jechaliśmy tam, Bartek jadł obiad. Wracaliśmy, to brał zeszyty i książki i odrabiał lekcje. Nie było pustych przelotów.

Dziś Bartek Potrykus uczy się w szkole sportowej w Gdańsku. Musi godzić naukę z treningami, bo bez tego siatkówki dla niego nie będzie. Sam też dba o dyscyplinę, bo mieszka w trójmiejskim internacie, więc za plecami nie ma rodziców, którzy przypomną o odrobieniu zadań domowych.

- Nie jest to łatwe - ocenia i błyskawicznie ze śmiechem podsumowuje ostatni rok nauki: - Ale na pewno zdalne lekcje pomagają.

Życie w rozjazdach Bartek ma i musi mieć we krwi. W domu jest gościem. Bywa, że wpada na dwa dni, potem musi uciekać - reporezentacja, plażówka, kadra wojewódzka, hala... To czas, gdy mama musi wyprać i wyprasować ubrania.

- Trzeba zdążyć, nie ma innego wyjścia - komentuje pani Potrykus. - Na takie akcje też musieliśmy się przygotować. W domu stoją trzy pralki i suszarka. Tak dajemy radę.

Intensywne sportowe życie 16-latka nie zostaje bez śladów na zdrowiu. Kontuzji mięśniowych już nie ma sensu zliczać, ale były też złamane palce - pęknięty kciuk.

Swoje piętno na tym stylu życia odcisnęła pandemia, bo w krótkim czasie musiały się odbyć zawody, które z powodu pandemii odłożono na później. Wiosenne ćwierćfinały, półfinały i finały młodzika odbywały się co tydzień. Wariactwo. Nawet dla młodych organizmów

Do tego doszły zawody w plażówce (wygrana na Pomorzu, potem droga do finału i otarcie się o najlepsze medale po porażce z rywalami). A zaraz później zgrupowanie.

- Wyjazd na mistrzostwa oraz stawka turnieju w Albanii sprawiły, że znowu nabrałem chęci do gry w siatkówkę, bo przez ostatnie dwa miesiące zaczynałem mieć jej dość - szczerze opowiada młody sportowiec. - W tak młodym wieku zagrać na tak ważnej imprezie? Welkie wyróżnienie. Dociągnąłem więc do końca, ale po wszystkim bardziej niż z medali cieszyłem się z tego, że wreszcie będzie wolny czas.

Na wyjazdowych zawodach udało się nie tylko wywalczyć świetny medal, ale też trochę pozwiedzać. A nie zawsze tak jest, bo bywają wyjazdy z kadrą, gdy młodzi zawodnicy krążą między hotelem a halą.

Tym razem były m.in.wycieczki. Adriatyk zachwycił, ale jedzenie już mniej.

- Na powitanie dostaliśmy suche bułki. Potem przez 11 dni jedliśmy makaron z ketchupem na obiad i kolację Naprawdę chodziliśmy głodni i marzyli choćby o pizzy - wspomina Bartek Potrykus. - Gdy zdobyliśmy medal, o 11 w nocy pojechaliśmy na kebaba. Nareszcie.

Grupowe rozgrywki udało się przejść na spokojnie. Ciekawy był mecz z Bułgarami - pogromcami silnych Włochów. To w zasadzie był mecz o pietruszkę, ale zwycięstwo to zawsze zwycięstwo. Nasi podeszli spokojnie i rywale zablokowali się przed Polakami.

- Nie patrzeli nam w oczy, jakby bali się wygrać. Psuli nawet piłki, z których powinni mieć punkty - opowiada Bartek Potrykus. - Wulgarni okazali się Słoweńcy, którzy nawet pluli na boisku. Fajni okazali się Rosjanie, z którymi można było się zakumplować. Włosi poza boiskiem też byli spoko.

Jednak najważniejszy meczy w Albanii - z Włochami medalową stawkę nie zaczął się dobrze. Nasi przegrali go 23:25, ale potem podnieśli się z kolan. A następne wygrali: 25:16, 29:27, 25:16.

Bartek zdobył około 20 piłek, także kończył sporo z nich.

- Wygraliśmy to, bawiliśmy się grą. I wzięliśmy odwet za pierwszy mecz z nimi na mistrzostwach - komentuje nasz medalista.

Przyjmujący Trefla Gdańsk w reprezentacji grywaał też jako libero. Ale to nie była jego wymarzona pozycja, bo lepiej czuje się jako przyjmujący. To pozycja odpowiedzialna, wymagająca koncentracji, a także mnóstwa pracy. A od tej Bartek Potrykus nie ucieka.

Sportowe plany? Są, to oczywiste. Najbliższe to jesienne eliminacje z kadrą w Armenii. Gra w PlusLidze, reprezentacja, olimpiada. Duże marzenia, ale Bartek wie, że musi je podeprzeć pracą i rozwojem. Dlatego opowiada nam o tym ze spokojem, starannie planując swoją przyszłość.

- Teraz muszę dokończyć młodzieżówkę w Gdańsku, potem zobaczymy, jakie będą oferty, ale myślę o pierwszej lidze. Na rok, dwa. Później oczywiście PlusLiga - wylicza siatkarz. - Juniorskie medale są ważne, ale znacznie ważniejsza jest późniejsza gra.

Analityczne podejście do sportowej kariery mocno zmieniło Bartka. Podobnie jak trenerzy, których spotkał na swojej drodze. Wymagający i jednocześnie wspierający w trudnych momentach sprawili, że junior z Gnieżdżewa przeistoczył się w pełnoprawnego zawodnika.

Bartek w rok dorósł mentalnie i zmężniał. Przeistoczył się z cichego gracza w takiego, który w słabych momentach potrafi zebrać ekipę, wrzasnąć i pokierować dodając skrzydeł, gdy drużyna wysoko przegrywa. Co zauważył też klubowy szkoleniowiec.

- Po mistrzostwach trener wziął mnie na bok i powiedział, że chce, żebym od nowego sezonu został kapitanem - mówi mieszkaniec Gnieżdżewa. - Funkcja ważna, ale też odpowiedzialna, bo wymaga czegoś więcej niż tylko gry na boisku. Ale ja się jej nie boję.

Część Gnieżdżewa żyła mistrzostwami w Albanii, choć z transmisjami meczów i zasięgiem internetu w południowej Europie bywało... różnie. Ale wieść o brązie do gminy Puck dotarła.

- Wracaliśmy we dwóch autem do Gnieżdżewa i ciągle od mojego pracownika, ale też strażaka OSP Gnieżdżewo, odbierałem telefony "gdzie jesteście?, a teraz gdzie?" - wspomina Sylwester Potrykus. - Podejrzanie często dzwonił... Nie mieliśmy bladego pojęcia, co będzie się działo.

Na miejscu, gdy dumny tata z synem medalistą skręcali w ostatnią uliczkę prowadzącą do domu pokazał się im szpaler ludzi i zaczęłą wyć strażacka syrena.
Strażacy, sołtys Leszek Manicki i radny Przemysław Grandicki, sąsiedzi i mieszkańcy ustawili się w rządku. Zapłonęły race, polała się woda. Było gromkie "Sto lat" i podrzucanie wicemistrza.

Łzy się polały, a radość była niesamowita. Bartek ani nie zapomina, ani nie wstydzi się, że jest z małego Gnieżdżewa. A wieś mu się teraz odpłaciła.

Gdy rozmawiamy w Gnieżdżewie o zawodach i sukcesie, tata Bartka przynosi naręcze medali. Kładzie je delikatnie na stole i widać, że duma go rozpiera.

- To tylko część, bo dużo więcej ma ich w pokoju - zaznacza Sylwester Potrykus, przebierając w krążkach różnej barwy. - Bartek liczył, że ma ich koło 60.

Są srebra z plażówki i hali, krążek z eliminacji w Gruzji. A Bartek wskazuje na medal z Mistrzostw Polski Młodzików. I oczywiście najcięższy - brązowy z Albanii.

I tylko uśmiecha się szeroko, gdy pytamy, czy będą następne. Wiemy, że tak. Że wicemistrzostwo Europy to dopiero wstęp.